W Ruchu Światło-Życie przyjął się zwyczaj, że na koniec wakacji członkowie grup oazowych z danej diecezji gromadzą się na powakacyjnym Dniu Wspólnoty. Można się zetknąć także z innym określeniem – Pielgrzymka Ruchu Światło-Życie. Dlaczego? Otóż oazowicze pielgrzymują w konkretne (i stałe już zazwyczaj) miejsce, do konkretnej świątyni i tam dziękują razem za dar wakacji, dar rekolekcji letnich. Oprócz intencji dziękczynnej, pielgrzymi modlą się o błogosławieństwo na nowy rok formacyjny.

W niektórych diecezjach jest i tak, że w danym dniu pielgrzymuje nie tylko Oaza, ale i ministranci, harcerze, klerycy, siostry zakonne… – wszyscy, by podziękować za miniony czas wakacyjny. Plan dnia może więc być konstruowany na różne sposoby tak, by ostatecznie wszystkie pielgrzymujące grupy/stowarzyszenia/ruchy mogły stworzyć wspólnotę.Pielgrzymki odbywają się mniej więcej od ostatniego weekendu sierpnia, poprzez cały wrzesień, nawet na początku października – w zależności od diecezji. Zwykle trwają jeden dzień.

Pielgrzymi przybywają na dane miejsce, a całość rozpoczyna się zawiązaniem wspólnoty. Później może nastąpić czas dzielenia się świadectwami po przeżytych rekolekcjach letnich: to czas zarówno dla Domowego Kościoła, dorosłych, młodzieży, jak i dzieci. Na pielgrzymce Ruchu Światło-Życie gromadzą się bowiem wszystkie gałęzie oazowe (wszystkie stany).

Pielgrzymka Ruchu Światło-Życie jest takim Dniem Wspólnoty w ciągu roku formacyjnego, kiedy Oaza z całej diecezji gromadzi się nie w rejonach, ale w jednym miejscu. Jest okazją do budowania jedności oraz dzielenia się życiem między różnymi gałęziami Ruchu (pomiędzy różnymi grupami/ruchami). Warto docenić ten czas, który nie przypadkiem ma miejsce na początku nowego roku pracy, tuż po wakacjach.

Agnieszka Wałkiewicz