Pascha z ojcem – dzień 3 – Wielki Wtorek

Wielki Wtorek

Dzisiaj do rozważenia proponujemy fragment homilii z mszy św. Wielkiego Wtorku wygłoszonej w Carlsbergu 29 marca 1983 roku.

Exodus Chrystusa

Kiedy Judasz opuścił grono uczniów, kiedy rozpoczął realizować dzieło zdrady, od tej chwili rozpoczął się Exodus Chrystusa, albo inaczej: rozpoczęła się Jego Pascha. Dlatego Chrystus właśnie w tym momencie powiedział: „Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony”. Męka Chrystusa, Jego posłuszeństwo aż do oddania życia na krzyżu to jest chwała Boża. Bóg otrzymuje największą chwałę przez posłuszeństwo Chrystusa, przez oddanie się Mu Jego Syna. „Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy”. Posłuszeństwo Syna, który z miłości ku Ojcu i w posłuszeństwie ku Niemu oddaje życie, przynosi chwałę Bogu Ojcu.

Bóg Ojciec na tę chwałę, którą daje Mu Jego Syn, odpowiada tym, że z kolei On otacza Syna chwałą. Zbawcza śmierć Chrystusa na krzyżu jest już Jego zmartwychwstaniem. Nie można oddzielić jednej rzeczywistości od drugiej, śmierci od zmartwychwstania. Śmierć Chrystusa to oddanie życia z miłości wobec Ojca i ta śmierć przynosi Ojcu chwałę, a Ojciec odpowiada na to darem zmartwychwstania, przez który Syn zostanie otoczony chwałą.

Chrystus w słowach wypowiedzianych w momencie, w którym rozpoczął się realizować największy dramat w dziejach świata, czyli Jego męka i śmierć, ogarnia całość tego wielkiego dzieła i mówi, że to jest moment otoczenia Go chwałą przez Ojca.

W tej perspektywie Paschy Chrystusa, czyli Jego Przejścia przez śmierć do chwały, w tej perspektywie wyjścia Chrystusa z życia ziemskiego w ludzkiej naturze do życia w naturze uwielbionej w porządku zmartwychwstania chcemy rozważać i przeżywać święte Triduum Paschalne. W tej perspektywie Kościół w swojej liturgii ukazuje nam te wydarzenia i nigdy nie oddziela śmierci od zmartwychwstania i każe nam iść z Chrystusem tą drogą, poleca nam razem z Nim przejść ten Exodus, uczestnicząc w Jego poniżeniu i śmierci, aby mieć uczestnictwo w Jego chwale i w Jego zmartwychwstaniu.

(Homilia ks. Franciszka Blachnickiego we mszy świętej Wielkiego Wtorku do czytań: Iz 49,1-6; J 13,21-33.36-38; Carlsberg 29 III 1983; Szkoła Animatorów Ruchu Światło-Życie).