Stowarzyszenie „Diakonia Ruchu Światło-Życie” powołała Konferencja Episkopatu Polski w roku Wielkiego Jubileuszu 2000. Stowarzyszenie to jest prawną formą organizacji diakonii Ruchu Światło-Życie powołaną w tym celu, aby mógł on lepiej służyć swoim charyzmatem budowaniu Kościoła i pełnieniu jego misji w świecie.

Jak powstało

„Członkowie Ruchu, którzy czują się jego podmiotem, myślą o jego sprawach w kategoriach «my», mają wyraźną świadomość jego charyzmatu i wynikającej z niego misji, powinni tworzyć w nim grupę bardziej zwartą i określoną, i przyjmującą pewną formę organizacyjną. Biorąc pod uwagę fakt, że Kościół w swojej tradycji zawsze znajdował formy kościelno-prawne dla zabezpieczenia pojawiających się w nim społecznych charyzmatów, Ruch Światło-Życie pragnie przyjąć dla wyżej określonej części swoich uczestników formę organizacyjną i prawną odpowiadającą aktualnym przepisom prawa kanonicznego” – pisał założyciel Ruchu Światło-Życie ks. Franciszek Blachnicki (Wstęp do projektu Statutu Diakonii Jedności, 1981).

Ks. Franciszek Blachnicki uważał, że diakonia Ruchu Światło-Życie powinna zaistnieć formalnie, przyjąć kształt przewidziany przez prawo kanoniczne.

Ks. Blachnicki traktował to jako bardzo ważny moment – nie tylko o charakterze prawnym, ale też o charakterze duchowym. W 1983 roku pisał w ten sposób o statucie z 1981 r.: „Znalazła w nim wyraz aktualna, integralna samoświadomość Ruchu, domagająca się bardziej zwartego i konkretnego sformułowania swojej istoty i poddania jej osądowi hierarchii Kościoła w celu określenia jej charakteru i miejsca w Kościele oraz nadania Ruchowi jakiejś wewnątrzkościelnej struktury prawnej”. Nadanie statutu miało więc być potwierdzeniem Ruchu przez autorytet Kościoła.

Projektu statutu Diakonii Jedności został przesłany do Konferencji Episkopatu Polski. Wówczas ten statut zatwierdzony nie został – rok 1981 to rok śmierci prymasa Wyszyńskiego, w życiu społecznym czas bardzo burzliwy, potem był stan wojenny. Nie sprzyjało to wszystko zajmowaniu się oazowym statutem.

Jednak ks. Blachnicki do tej myśli wracał kilkakrotnie. W 1983 r. opracował kolejny projekt statutu – tzw. statut carlsberski, w znacznej mierze będący zresztą powtórzeniem statutu z 1981 r., choć zawierający też istotne nowości. Impulsem było m.in. ukazanie się nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego. W 1984 r. z kolei pisał do IX Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych:

„Czeka nas wysiłek pójścia w głąb, formowania autentycznej diakonii Ruchu na wszystkich szczeblach jego struktury. Czeka nas wysiłek pokornego i głębszego wrastania w struktury Kościoła, aby charyzmat Ruchu został w pełni zaakceptowany przez hierarchię Kościoła i otrzymał aprobatę, która zabezpieczy jego trwanie i jego diakonię zgodnie z własnym powołaniem” (ks. Franciszek Blachnicki, list do IX Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych w 1984 roku).

W roku 2000 myśl Założyciela Ruchu została zrealizowana. Konferencja Episkopatu Polski powołała stowarzyszenie „Diakonia Ruchu Światło-Życie”.

Czym jest

  • środowiskiem odpowiedzialności za Ruch Światło-Życie

W każdej wspólnocie (zwłaszcza większej wspólnocie) jest grono osób, które nadają jej ton, wyznaczają kierunki rozwoju. Dla takich osób ks. Franciszek Blachnicki przeznaczył stowarzyszenie.„Członkowie Ruchu, którzy czują się jego podmiotem, myślą o jego sprawach w kategoriach «my», mają wyraźną świadomość jego charyzmatu i wynikającej z niego misji” – pisał.

Ta odpowiedzialność wyraża się w różny sposób. Z grona członków stowarzyszenia mają być wyłaniani odpowiedzialni Ruchu na różnych szczeblach a członkowie stowarzyszenia mają mieć wpływ na ich powołanie. Stowarzyszenie DIAKONIA jest jednak przede wszystkim miejscem rozeznania kierunków rozwoju Ruchu.

Kongregacje Diakonii są miejscem, gdzie grono odpowiedzialnych Ruchu może pochylić się nad aktualnymi problemami, przemodlić je, przedyskutować i szukać dalszej drogi. Dotychczasowe kongregacji zajmowały się m.in. opisem charyzmatu Ruchu, oazą rekolekcyjną, diakoniami Ruchu, rolą Ruchu w parafii.

  • formalnym zabezpieczeniem Ruchu

Musi być uregulowany sposób powoływania i funkcjonowania odpowiedzialnych Ruchu – reguluje to statut DIAKONII. Dzięki istnieniu stowarzyszenia możliwe też jest funkcjonowanie w obrocie finansowym, prawnym, w kwestiach pracowniczych. DIAKONIA będąc stowarzyszeniem kościelnym ma osobowość prawną cywilną i może podpisywać umowy, być formalnym właścicielem.

Czym jest dla swoich członków

Przynależność do stowarzyszenia DIAKONIA jest potwierdzeniem odczytania Ruchu Światło-Życie jako swojej drogi, swojego miejsca w Kościele. Jest daniem świadectwa o gotowości służby Kościołowi w tym Ruchu i poprzez ten Ruch. Członkowie stowarzyszenia uzyskują też wpływ na powołanie moderatorów diecezjalnych (w diecezjach, w których istnieje sekcja stowarzyszenia) i moderatora generalnego.