ŁOMŻA – spotkanie Diakonii Życia

W pierwszą sobotę Wielkiego Postu (20 lutego 2010r.) spotkaliśmy się w Drozdowie  u ks. Aleksandra. Spotkanie Diakonii Życia przebiegało według wcześniej ustalonego planu. Rozpoczęliśmy je od podzielenia się życiem. Następnie odbyliśmy Namiot Spotkania rozważając wyjątkowe zdarzenie w historii zbawienia – spotkanie Maryi z Bożym Posłańcem.  Mieliśmy tę sposobność, by medytować nad Bożym Słowem w drozdowskiej kaplicy, przy wystawionym Najświętszym Sakramencie.

Cisza rodzi modlitwę, a cisza w obecności Pana jest modlitwą. To zadziwiające, że adoracja pomimo braku słów zawiera tyle treści. Tak właśnie odebraliśmy darowany nam czas. Po skończonej adoracji ks. Aleksander skierował do nas słowo o rozeznawaniu. Opierając się na tekście Łk 1,26-38 ukazał nam etapy rozeznawania Bożej woli. Zauważył, że gdybyśmy chcieli zracjonalizować to, do czego Pan Bóg nas powołuje, to mogłoby to doprowadzić do odrzucenia Bożego planu. Zatem w spotkanie z Bogiem trzeba zaangażować nie tylko umysł, ale również serce i wolę. Stąd należy powrócić do prawdy, że gdy Bóg powołuje do posługi, daje też narzędzia i sposobności, które pozwolą zrealizować Jego zamysły. Po usłyszanym słowie przeszliśmy do części formacyjno – organizacyjnej. Temat, który nam towarzyszył dotyczył Świętości życia, a konkretnie poszukiwaliśmy odpowiedzi na pytania:

•  Dlaczego życie ludzkie jest święte?
• Gdzie należy szukać źródeł godności i świętości ludzkiego życia?
• Jak należy rozumieć określenie– Ewangelia życia, którym posłużył się Jan Paweł II?

W związku z powyższym przypomniane zostały pewne prawdy:

„Życie ludzkie jest święte, ponieważ od samego początku domaga się stwórczego działania Boga i pozostaje na zawsze w specjalnym odniesieniu do Stwórcy, jedynego swego celu.  Sam Bóg jest Panem życia, od jego początku aż do końca (…)” KKK 2258

Gdy zajaśniała jutrzenka zbawienia, wieść o narodzinach Dziecka została ogłoszona jako radosna nowina: „Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan” (Łk 2, 10-11). Źródłem tej „wielkiej radości” jest oczywiście przyjście na świat Zbawiciela; ale Boże Narodzenie objawiło również głęboki sens każdych ludzkich narodzin i ukazuje, że radość mesjańska jest fundamentem i wypełnieniem tej radości, jaką przynosi każde dziecko przychodzące na świat (por. J 16, 21). EV 1

Człowiek jest powołany do pełni życia, która przekracza znacznie wymiary jego ziemskiego bytowania, ponieważ polega na uczestnictwie w życiu samego Boga.

Wzniosłość tego nadprzyrodzonego powołania ukazuje wielkość i ogromną wartość ludzkiego życia także w jego fazie doczesnej. Życie w czasie jest bowiem podstawowym warunkiem, początkowym etapem i integralną częścią całego i niepodzielnego procesu ludzkiej egzystencji. Proces ten – nieoczekiwanie i bez żadnej zasługi człowieka – zostaje opromieniony obietnicą i odnowiony przez dar życia Bożego, które urzeczywistni się w pełni w wieczności (por. 1 J 3, 1-2). Równocześnie to nadprzyrodzone powołanie uwydatnia względność ziemskiego życia mężczyzny i kobiety. Nie jest ono jednak rzeczywistością „ostateczną”, ale „przedostateczną”; jest więc rzeczywistością, świętą, która zostaje nam powierzona, abyśmy jej strzegli z poczuciem odpowiedzialności i doskonalili ją przez miłość i dar z siebie ofiarowany Bogu i braciom. EV 2

Pod koniec naszego spotkania przeanalizowaliśmy kalendarz Krajowej Diakonii Życia i rozważyliśmy, w które ewentualnie wydarzenia moglibyśmy zaangażować się. Zobowiązaliśmy się również, by w swoich rejonach położyć nacisk na nadchodzące Święto Życia i krzewienie Duchowej Adopcji wśród tych, dla których życie ludzkie jest święte na każdym jego etapie.

Katarzyna i Krzysztof Jankowscy