Zebrani w Niepokalanowie w dniach 20–22 października 2006 r. pochyliliśmy się nad charyzmatem oazy rekolekcyjnej. Wspólna modlitwa, wczytanie się w teksty naszego Założyciela ks. Franciszka Blachnickiego, wysłuchanie świadectw i wzajemne dzielenie się pomogło nam spojrzeć na ten charyzmat i podjąć próbę odpowiedzi na pytania o jego aktualność i rozumienie dziś.

Przede wszystkim chcemy wyrazić wdzięczność za dar rekolekcji oazowych. Są dla nas miejscem spotkania z żywym Bogiem, doświadczamy dzięki nim przemiany życia.

Za własne uznajemy słowa Ojca Franciszka wskazujące na znaczenie oazy rekolekcyjnej:

„Metodę oaz rekolekcyjnych należy traktować jako specy­ficzny charyzmat, czyli pewną formę, do której, jeżeli jest wiernie stosowana, bez samowolnych uproszczeń oraz istot­nych zmian, przywiązana jest – dzięki postanowieniu Bożemu – łaska przebudze­nia i odnowy życia Bożego. Po­twierdziły to niezliczone doświadcze­nia.

Pielęgnowanie tego charyzmatu, wierność wobec niego, orga­nizo­wa­nie coroczne oaz oraz ich rozwijanie należy uważać za główne zadanie Ruchu Światło-Życie.

Oaza rekolekcyjna jest dla Ruchu Światło-Życie pierwszym i pod­stawowym narzędziem i środkiem ewangeliza­cji. Tutaj bowiem, jak wyka­zuje doświadczenie, dokonuje się spotkanie osobowe z Chrystusem w wie­rze jako zasadniczy przełom w życiu albo odno­wienie i pogłębienie tego spotkania, jako rozpoczęcie nowego okresu życia. Dlatego przeżycie oazy należy uważać za niezastąpiony ele­ment formacyjny w Ruchu.

Oaza rekolekcyjna jest także przeżyciowym, do­świadczal­nym wprowadzeniem w duchowość Światło-Życie. Oaza jest więc najlepszym rozpoczę­ciem drogi forma­cji w tej duchowości. Dzięki niej duchowość ta zo­staje przekazana niejako egzysten­cjalnie, przez cały styl życia i at­mosferę oazy, a nie tylko teo­re­tycznie przez jej opisanie.

Oaza rekolekcyjna jest też najlepszym wprowadze­niem na drogę ucznia Chrystusa, na drogę wiodącą do dojrzałej wiary. Inaczej mówiąc, wprowadza ona do wspólnoty katechumenalnej, względnie (dla ochrzczo­nych) deuterokatechu­menalnej, w ramach której ma być kontynuowane to, co rozpo­częło się w oazie. Bez tej kontynuacji – z drugiej strony – prze­ży­cie oazy nie będzie należycie owocowało. Dlatego należy widzieć oazę jako kluczowe ogniwo w całym syste­mie forma­cyjnym” (por. Międzynarodowa Diakonia Ewangelizacji Światło–Życie. Projekt statutu, Carlsberg 1983, rozdział IV).

Oaza piętnastodniowa jest podstawową formą rekolekcji Ruchu Światło-Życie. Jest ona przeżyciem fundamentalnym i niezastąpionym w doświadczaniu charyzmatu Ruchu. Dlatego zachęcamy wszystkich członków Ruchu, aby o ile to tylko możliwe, regularnie korzystali z tego daru — również po ukończeniu formacji podstawowej — podejmując posługę moderatorów, animatorów czy po prostu uczestnicząc w oazach rekolekcyjnych. Wszystkich zaś odpowiedzialnych Ruchu wzywamy do stałego pogłębiania rozumienia charyzmatu oazy rekolekcyjnej. Prosimy wszystkich moderatorów i animatorów, by starannie przygotowywali się do pełnienia posługi prowadzenia rekolekcji oazowych, wnikliwie wczytywali się w podręczniki oaz i czynili wszystko, aby w pełni i wiernie zrealizować program rekolekcyjny. Pamiętajmy o tym, że oaza spełnia swoje cele wtedy, gdy spełniają się one w życiu zespołu wychowawczego i poszczególnych jego członków w myśl zasady, że życie rodzi się tylko z życia.

Cieszymy się rozwojem charyzmatu oazy również poza granicami Polski.

Dostrzegamy zarazem trudności, jakie wiele osób ma dziś z wyjazdem na piętnastodniową oazę. Widzimy próby poszukiwania sposobów rozwiązywania tych trudności – powinny być one jednak zawsze podejmowane w jedności z Centrum Ruchu.

Niech trudności te będą wezwaniem dla członków Ruchu do stawania w wierze, dawania świadectwa, rozeznawania woli Bożej i szukania praktycznych rozwiązań w duchu posłuszeństwa zaleceniom Ojca Franciszka.

Obok oaz piętnastodniowych istnieją rekolekcje krótsze. Na nich podejmujemy formację diakonijną, są one również cennym uzupełnieniem formacji podstawowej i permanentnej. Zachęcamy wszystkie wspólnoty Ruchu, aby organizując krótsze rekolekcje dbały o to, by zawierały one wszystkie elementy programu czyniące je rekolekcjami oazowymi. Zalicza się do nich jutrznię, Namiot Spotkania, starannie przygotowaną i celebrowaną Eucharystię będącą prawdziwym szczytem każdego dnia rekolekcji, spotkanie w małej grupie, pogodny wieczór i na zakończenie rekolekcji godzinę świadectwa.

Dziękując Bogu za charyzmat oazy rekolekcyjnej pragniemy go pielęgnować i rozwijać pamiętając słowa, które skierował do nas Jan Paweł II: „Trzymajcie się wszystkiego, czego nauczał wasz Założyciel”.

Niepokalanów, 22 października 2006 r.